Surakarta

Niezwykła gra – głównie ze względu na zasady ruchu i bicia pionów. W pierwszej chwili wygląda na rozrywkę dla dzieci, ale zyskuje przy bliższym poznaniu. W jej ojczyźnie, Indonezji, nazywa się po prostu gra – to chyba wystarczający dowód jej popularności. Surakartą nazwali ją Europejczycy, zapożyczając tę nazwę od starożytnego miasta leżącego na Jawie i będącego wówczas (XVIII wiek) stolicą sułtanatu Mataram. Jego pierwotna nazwa to Solo – i pod tą nazwą również funkcjonuje w Indonezji.

Plansza do tej gry nie przypomina żadnej innej – trzeba ją albo mieć, albo… sobie zrobić. Indonezyjczycy radzą sobie z tym na różne sposoby – czasem pośpiesznie rysują ją na piasku czy ubitej ziemi, czasem kreślą na kamieniu lub kawałku tektury, za piony zaś służą im kamienie i muszle.

Reguły gry

Piony poruszają się stając na przecięciach linii – sytuacja początkowa na zdjęciu. Można je przesuwać w dowolnym kierunku – również po skosie i do tyłu, ale tylko o jedno pole. Nie wolno przeskakiwać pionów swoich ani przeciwnika, nie wolno też wykorzystywać do ruchu charakterystycznych, kolistych linii narożnych – są one wykorzystywane jedynie w przypadku bicia wrogiego piona. Tylko w przypadku jego wykonywania wolno poruszać się po tych liniach – aby zbić, pion musi pokonać co najmniej jeden „wiraż”, bowiem w przypadku bicia ograniczenie zasięgu ruchu do jednego pola nie obowiązuje. Aby zbić pion przeciwnika należy po ruchu po „wirażu” trafić na pole zajmowane przez pion przeciwnika i stanąć na nim, usuwając wrogi pion. W ruchu bijącym nie ma ograniczenia długości ruchu – jedyny warunek to wolna droga… Warto więc pamiętać, że każde bicie wrogiego piona to więcej wolnych pól na planszy – a więc i więcej możliwości bicia, również dla przeciwnika.

Gra jest skończona w momencie, gdy któryś z graczy straci wszystkie swoje piony. Jego przeciwnik wygrywa z wynikiem punktowym równym ilości pionów pozostałych na planszy.

Tu plansza w pdf-ie, żebyście nie musieli z cyrklem ślęczeć: surakarta