Dara

Lubię tradycyjne gry – zazwyczaj mają proste reguły i niezbyt kłopotliwe akcesoria, co zawsze budzi mój podziw u współczesnych twórców. Czasem są wprawdzie dość… proste, jak klasyczny Młynek, ale potrafią też zaskoczyć złożonością strategii – jak nigeryjska Dara, która zresztą z Nine Mez Morris ma wiele wspólnego.

Nie wiem, skąd wzięła się plansza 5×6, ale ponoć w Darę grywa się też na nieco bardziej „oswojonej” 6×6. Każdy z graczy ma do dyspozycji 12 pionów w swoim kolorze, gra zaczyna się na pustej planszy, w pierwszej turze gry przeciwnicy na zmianę wykonują ruchy, dostawiając piony na wolne pola. Na tym etapie nie można bić ani przestawiać pionów, trwa on aż do wyczerpania się zapasu kamieni „na ręku” u każdego z graczy. Jest też pewne ograniczenie – w trakcie dostawiania nie mogą powstać pionowe i poziome linie z trzech lub więcej pionów w jednym kolorze… Dlaczego? To zadanie graczy w drugim etapie!

Przesuwając na zmianę swoje piony o jedno wolne pole w rzędzie lub kolumnie przeciwnicy starają się tworzyć linie z trzech (ale nie więcej!) własnych pionów. Po utworzeniu takiej „trójki” można usunąć z planszy dowolny pion przeciwnika – jak w Młynku. Jeśli w jednym ruchu uda się stworzyć dwie „trójki”, to niestety bonus nie jest podwójny…

Kluczowy w strategii wydaje się być pierwszy etap, kiedy to można zapewnić sobie pierwsze własne punkty lub zablokować ruchy korzystne dla rywala. Czy to gra schematyczna? Czy sa łatwe recepty na zwycięstwo? Sezon urlopowy przed nami, w Darę można zagrać na piasku, używając kamyków i kapsli… Miłej zabawy!