Jakoś nie mogłem się zabrać do lektury Twardocha, chyba odstraszyła mnie okładka Morfiny. Jakaś taka… niepokojąca? Nie miałem ochoty na takie literki wtedy, gdy ten tytuł był nagradzany. Potem miałem co czytać (zawsze mam), a jeszcze jedna taka, co to ma krew czerwoną i serce po lewej stronie powiedziała, że jemu mocno jakieś prawicowe czy tam katolickie środowiska mocno kibicują. Nie powinienem się sugerować kibicami, wiem – Friedrich Nietzsche też miał kiepskich, a głupi przecież nie był. Potem ktoś tam znowu, że on taki śląski strasznie – a ja o Śląsku nic nie wiem. Żałuję, że po prostu nie zacząłem czytać.
Jestem po trzech lekturach. Po czterech właściwie… No dobra – po trzech i pół. Epifania wikarego Trzaski może mnie jakoś nie zachwyciła fabularnie, ale śląskość okazała się intrygująca równie mocno, jak jej tytułowy bohater w sutannie. Spodobał mi się też język Twardocha i konstrukcja całości, więc od razu sięgnąłem po Zimne wybrzeża – szpiegowską fabułę ulokowaną na Spitsbergenie w latach 50., z polskimi akcentami, dość ciekawymi postaciami drugoplanowymi. Pochłonąłem i już następnego dnia wylądowałem w Polsce, w środowisku resortów i służb specjalnych – w Przemienieniu, dziejącym się w czasach późnego PRL-u bohaterem jest młody ubek.
Może trzeba było na tym poprzestać? Obłęd rotmistrza von Egern okazał się dla mnie nie do przejścia, nie dałem rady. Cały gawędziarski talent Twardocha gdzieś zniknął – a właściwie chyba się jeszcze nie rozwinął, bo to w końcu jego debiut.
Już się nie boję Morfiny. Będzie następna – muszę tylko skończyć Ostatnie Rozdanie Myśliwskiego.
niecodziennik 
Dodaj komentarz logując się przez FB lub Twetter