Z jednej strony rozdaję książki, do których już pewnie nigdy nie wrócę, a z drugiej – kupuję ebooki, których oddać nie mogę. Do biblioteki mi zawsze jakoś nie po drodze, a kiedy już tam zajrzę, to zupełnie intuicyjnie sięgam po tytuły, których bym pewnie nigdy nie kupił. I dobrze.
Grubo ponad sześćset kredowych stron tekstu i zdjęć Kydryńskiego to osobliwa pozycja: nie jest to powieść, nie jest reportaż, nie wygląda na album. Brak jej chronologii i spójności, ale przecież autor uprzedza czytalnika już na okładce: to notatki, zarówno tekstowe, jak i fotograficzne. Może nieco zbyt osobiste, poetyckie, aluzyjne, ale czasem i dosłowne, wręcz dosadne zapiski z wielu lat podróży po Czarnym Lądzie mają wielką zaletę: są napisane znakomitym, soczystym językiem, piękną polszczyzną. Czyta się je z przyjemnością nawet wtedy, gdy Kydryński przez kilka stron usiłuje przybliżyć skomplikowaną i często krwawą historię afrykańskich państw… Nie zachwyciły mnie zdjęcia, ale zakładam, że nie powstały z myślą o wydawaniu albumu, ale właśnie jako notatki z podróży. Jak dla mnie – zbyt podostrzone i podkoloryzowane, choć może taki własnie był zamysł, może w ten sposób lepiej korespondują z tekstem?
Żaden ze mnie podróżnik, więc to głupio zabrzmi: po lekturze Bieli do Afryki się nie wybieram. Odczuwalna w każdym niemal zdaniu miłość autora do tego kontynentu jest raczej toksyczna… Ale przeczytać warto!
niecodziennik 
Jak znajdę tę książkę to spróbuję przeczytać. W książkach podróżników zwykle przeraża mnie język, sposób ujmowania tematyki. Bo to co dla podróżnika ciekawe, dla czytelnika niekoniecznie. Notatki, to co innego. One są pisane trochę innym językiem. Jeśli nie zostały przez Kydryńskiego wygładzone, powinna być to ciekawa lektura.
PolubieniePolubienie