Nie jest to z pewnością gra tradycyjna, ale czy przez to stała się współczesna? Powstała w 1883 roku, więc nie jest już młoda. Może bezpiecznie byłoby nazwać ją więc „klasyczną”? Opracował ją Georg Howard Monks, jej nazwa zaś pochodzi od greckiego słowa oznaczającego skakanie.
Ciężko o wygodny egzemplarz – dziś już prawie nikt nie wydaje gier logicznych, a już tak wielka plansza musi budzić opór wydawców i obawy o cenę oraz wielkość pudełka. 16×16, a więc cztery szachownice, 256 pól. Sporo.
W wariancie dla dwóch graczy obaj zajmują narożniki położone po przeciwnych stronach planszy i obstawiają je pionami w swoim kolorze – mają ich po 19. Jeśli znajdzie się czterech chętnych do rozgrywki, to każdy z nich dysponuje trzynastoma pionami.
W przypadającej na niego kolejce ruchu gracz może wykonać jedną z akcji:
- przesunięcie piona na sąsiednie wolne pole w rzędzie, kolumnie lub ukośnie,
- przeskoczenie piona (własnego lub przeciwnika) stojącego na sąsiednim polu, na znajdujące się bezpośrednio za nim wolne pole. Jeśli po wykonaniu skoku możliwy jest kolejny, to gracz może (ale nie musi) go wykonać. Może przy tym zmienić kierunek ruchu, więc pion może poruszać się „zygzakiem”.
Piony nie są zbijane i nie usuwa się ich z planszy!
Wygrywa gracz, któremu jako pierwszemu oda się przeprowadzić wszystkie swoje piony na startowe pozycje przeciwnika. Przy czterech graczach można umówić się na grę w parach – wygrywa wówczas oczywiście ta z nich, która pierwsza przeprowadzi przez planszę wszystkie swoje piony, a więc obydwaj gracze spełnią warunek zwycięstwa.
niecodziennik 
Przy okazji – uwielbiam takich troskliwych sprzedawców z Allegro… Gość przykleił mi pudełko z pionami do planszy nie żałując szerokiej taśmy klejącej. Nie obeszło się bez strat :(
PolubieniePolubienie