Gdyby nie Allegro, byłbym bogatym człowiekiem… choć zapewne zgorzkniałym. Znów nie mogłem sobie odmówić malutkiego zakupu…
Mankala, znana w wielu różnorodnych wariantach i pod wieloma innymi nazwami na terenie Afryki i Azji, jest grą o charakterze przede wszystkim liczbowym. Wraz z czarnymi niewolnikami przybyła do USA i na Kubę. Była lansowana w Europie szczególnie w XIX wieku, ale do dziś ma wielu swoich miłośników i popularyzatorów. Czytaj dalej „Mankala”
Wielkanoc to okres, w którym wciąż wspomina się o tradycji, więc może warto wrócić do tradycyjnych planszówek? To, że gra ma jakieś 600 lat nie oznacza wcale, że jest łatwa… Czytaj dalej „Lis i gęsi w Fortecy”
Ludowa gra egipska, w którą grywano chętnie zwłaszcza w początkach XIX wieku. Najczęściej rozgrywa się ją na planszy 5×5, choć zaawansowani gracze mogą również spróbować zagrać na większych planszach: 7×7 lub nawet 9×9. Świetna rozrywka na plaży – planszę wystarczy narysować na piasku, znaleźć po 12 pionów dla każdego gracza i… grać. Czytaj dalej „Seega”
Niezwykła gra – głównie ze względu na zasady ruchu i bicia pionów. W pierwszej chwili wygląda na rozrywkę dla dzieci, ale zyskuje przy bliższym poznaniu. W jej ojczyźnie, Indonezji, nazywa się po prostu gra – to chyba wystarczający dowód jej popularności. Surakartą nazwali ją Europejczycy, zapożyczając tę nazwę od starożytnego miasta leżącego na Jawie i będącego wówczas (XVIII wiek) stolicą sułtanatu Mataram. Jego pierwotna nazwa to Solo – i pod tą nazwą również funkcjonuje w Indonezji. Czytaj dalej „Surakarta”
Charakterystyczną planszę do tryktraka widzieli chyba wszyscy – trójkątne, dwukolorowe „zęby” straszą czasem z wnętrza pudełka warcabów. I nie robią tego od wczoraj… Gry tego typu są znane na całym świecie i to od stuleci: na Malajach grywają w tabal, w Japonii – w sugoroku, w Korei – w ssang ryouk, w Laosie – w saka, a w Chinach w sheung luk i coan ki. W Europie już starozytni Grecy grywali w grammai (linie) a Rzymianie – w tabula lub ludus tabularum. Do dziś w tryktraka z zapałem grywają Gruzini (gdzie nazywa się nardy), Ormianie, Arabowie i Turcy, znają go też mieszkańcy Bułgarii. Brytyjczykom znany jest pod nazwą backgammon, Amerykanie nazywają go acey-deucey. Lata jego świetności minęły już dawno w Polsce, gdzie nazywano go gdyszfort lub puf, w Hiszpanii (doblet, fallas, laquet, minoret), Francji (toc), we Włoszech (buffa, toccateglio, barail), Danii (forkoering) i Islandii (efanfellingartafl, kotra). Czytaj dalej „Tryktrak”
To jedna z najstarszych uprawianych dziś gier – pierwsze odnotowane o niej wzmianki pochodzą z roku 2000 p.n.e. z Chin, gra ma więc jakieś 4000 lat… Go-moku trafiło do Japonii wraz z Go prawdopodobnie w VII wieku p.n.e. Na jej określenie używa się również nazw Renju, Kakugo, Gomoku-Narabe, Morphion Luffarschack, Itsutsu-Ishi, Gobang, Piskvorky, Omok, Wuziqi, Connect5, Naught & Crosses, 5 in a row, Caro. Możliwe, że znasz ją z czasów szkolnych w wersji papierowej, z nudnych lekcji. Czytaj dalej „Go-Moku”
Uprawiany niegdyś w Niemczech ciekawy wariant tryktraka, do którego używa się trzech kości. Położenie wyjściowe pionów jest identyczne jak w tryktraku tradycyjnym, identyczne są również zasady i cel gry. Jedyna różnica to dublety – w wypadku pojedynczego dubletu jest on uznawany jedynie wtedy, gdy tworząca go para składa się z wynków wyższych, niż na trzeciej kości. Wyrzucenie trzech jednakowych wyników w jednym rzucie jest traktowane jak wyrzucenie trzech równoległych dubletów, które wykorzystuje się do ruchu aż sześciokrotnie.
Podobnie jak w tryktraku holenderskim, tak i w tym wariancie gry partia rozpoczyna się przy pustej planszy. Piony wprowadza się z bandy według wyników rzutów kości, ale wszystkie wchodzą do gry w domu białych, wszystkie również idą w tym samym kierunku (1-12-XII-I) i z domu czarnych wychodzą na dwór. Pozostałe zasady – jak w tryktraku tradycyjnym.
Wariant tryktraka różniący się od wersji tradycyjnej jedynie otwarciem – gra rozpoczyna się przy pustej planszy, piony należy na nią dopiero wprowadzić z bandy według wskazań rzutów kości.
Ten prosty wariant tryktraka był popularny w Wielkiej Brytanii i we Francji w XIX wieku. Zasady ruchu pionów i zwycięstwa w grze nie ulegają zmianie – jedyna różnica to uproszczone ustawienie początkowe pionów: wszystkie białe stoją na I linii w domu czarnych, wszystkie czarne – na 1 linii w domu białych.
Warcaby międzynarodowe, zwane też „polskimi”, „francuskimi” lub „stupolowymi” to wariant tradycyjnej gry rozgrywany na szachownicy 10×10 z użyciem 20 pionów dla każdego gracza. Piony ustawia się w pierwszych czterech rzędach ciemnych pól planszy po przeciwnych jej stronach, pozostawiając dwa rzędy pól wolnych. Czytaj dalej „Warcaby polskie”
Mam świadomość, że użycie nazwy Parcheesi w wypadku podanych poniżej reguł może być lekkim nadużyciem, ale staroindyjskie Pachisi doczekało się już tylu wariantów, modernizacji i uproszczeń, że podejmuję ryzyko :) – sugerowane tu reguły odbiegają zapewne nieco od tych, które można znaleźć w Sieci. Oryginalnie gra toczyła się na planszy w kształcie krzyża, wykonanego najczęściej z haftowanego materiału. Początkowo do określania długości ruchu używano odpowiednio przygotowanych muszli kauri, potem kościanych sztabek, wreszcie – dwóch tradycyjnych kości. Czytaj dalej „Parcheesi”
Autor motywu: Anders Noren.
niecodziennik 
Najnowsze komentarze