Szczelina

Jak się nie ma pomysłu na lekturę, to lepiej na plejaku pograć… Nierozważne zakupy i sugerowanie się toplistami na księgarskich stronach kończą się nie tylko roztrwonieniem grosza (przeboleję), ale zmarnowaniem cennego czasu i poczuciem zagubienia. No bo chyba coś ze mną jest nie tak, skoro to taki hicior, a ja się męczę…?

Jozef Karika to ponoć najpopularniejszy słowacki pisarz. Gratuluję, ale… to tylko 5,5 miliona ludzi, więc konkurencja stosunkowo niewielka. No – chyba, że u nich co drugi obywatel pisze powieści, to zwracam honor! Złoszczę się, ale przecież ten nietrafiony zakup to tylko moja wina – „najpopularniejszy” to nie jest rekomendacja, która powinna mnie skłonić do zakupu. Podobnie jak „thriller” i „horror”, które to słowa jakoś mi umknęły przed upchnięciem tego tytułu w wirtualnym koszyku. Trudno, stało się – jak się zaczęło czytać, to trzeba skończyć.

Pomysł jest nawet niegłupi, stylizacja na dokument całkiem udana, narrator dość wiarygodny – bo to nie autor opowiada tę zakręconą historię, tylko jakiś gość, który ją ponoć ledwo przeżył. Na razie fajnie. Język opowieści jest całkiem wartki, smutne życie jej bohatera wywołuje współczucie i sympatię. Przegryw po studiach i przygodach z prochami łapiący się fizycznej roboty, pomału stabilizujące się życie, blogowanie i związane z tym poszukiwanie chwytliwych tematów, dziwaczne dokumenty i płyty znalezione przy okazji prac remontowych? OK, kupuję to! Chęć zdobycia internetowego fejmu przez skonfrontowanie ze sobą entuzjasty i sceptyka niezwykłych historii powiązanych z tymi odkryciami również jest dobrym fabularnie pomysłem, choć ich postacie są już nieco przerysowane… Przymykam oko – przechodzą, ale po rozpoczęciu wyprawy do Trybecza zaczynają się nudy.

Być może chodzi tu o narrację? Może przeniesienie tej historii na ekran i odpowiednio klimatyczne zdjęcia mogą ją uratować? Z czasem jest z tym coraz gorzej – akcja staje się dynamiczna, ale coraz bardziej odrealniona, wręcz psychodeliczna i język autora nie jest wstanie za ta dynamiką nadążyć, co u mnie powoduje reakcję najgorszą z możliwych w przypadku lektury: przeskakuję po kilka zdań w poszukiwaniu zdarzeń i faktów, przelatuję przez tekst jak gimnazjalista przez opisy przyrody. Tę reakcję zapewne potęguje jeszcze wcześniejsze kotwiczenie powieści w rzeczywistości przy pomocy przypisów i internetowych linków do opisów tajemniczych zaginięć w rejonie Trybecza. To zapewne zamierzony kontrast, ale u mnie chyba źle to zadziałało… No cóż – nie jestem fanem horrorów i thrillerów, może oni reagują inaczej.